Ken je dat: van die gevoelens die om de hoek komen kijken waar je helemaal niet op zit
te wachten? Zeker niet op dat moment denk je, want je hebt waarschijnlijk geen idee
wanneer het je dan wel uitkomt. Liever zie je ze helemaal niet meer terug.
Gelukkig zijn is de norm geworden. We zijn helemaal gaan geloven in de maakbaarheid
van het leven. Het liefst zijn we 100% in control. En wat doe je dan met emoties die de
boel verstoren? Die zien we dus het liefst zo snel mogelijk weer verdwijnen en daar
hebben we allemaal onze manieren voor ontwikkeld.
We zijn heel goed geworden in onszelf afleiden. Bij ongemak zoeken we naar
amusement, gaan we consumeren, harder werken, extremer sporten, kruipen we in een
schermpje zodat we ons kunnen richten op dat wat zich buiten ons afspeelt en ons niet
bezig hoeven te houden met wat er van binnen is. We sluiten ons er op onze eigen
manier voor af, waarmee we overigens ook de positieve emoties afvlakken. Eens even
goed gaan zitten voor wat er speelt? No way, daar wordt het toch alleen maar erger van?
En dat terwijl het wegdrukken ervan, werkt als een bal die je met man en macht onder
water probeert te houden. Het kost je veel energie, continu, en vroeg of laat plopt die bal
plotseling omhoog. Compleet ongecontroleerd vliegt het je om de oren.
Hanteerbare emoties zijn van onschatbare waarde voor het richten van je leven. Ze
geven je heel veel informatie. Als je ze bewust ervaart, als een vogelaar in zo’n hut die
van een afstandje bekijkt wat er in het veld rond dartelt, kun je zien wat je nu echt
bezighoudt. Die informatie helpt je om bewust keuzes te maken en je acties te richten in
een voor jou zinvolle richting. En weet je, daarmee komt er ook weer meer ruimte en
aandacht voor andere dingen.
Emoties zijn onvermijdelijk, ze komen en gaan als wolken die overdrijven of de golven in
de zee. De kunst is ze uit te houden zolang ze duren.