Ik hoor de laatste tijd vaak zeggen, dat we in deze crisis eindelijk de kans krijgen om te
vertragen. Dat dit het moment is om ons bewust te worden van de ratrace waar we in
beland waren en eraan te ontsnappen.
We zijn gewend geraakt aan steeds meer in minder tijd doen. Je zou denken dat we dan
toch een keer tijd over moeten gaan houden, maar dat ervaren we over het algemeen
niet zo.
Veel mensen ervaren een gebrek aan slowtime, tijd waarin je lekker voor je uit kunt
staren, een kop koffie drinkt en verder niks, een simpel gesprekje voert, een boek leest
of wat in de tuin werkt. Natuurlijk is die tijd er wel. Het is maar wat je met je tijd doet.
We hebben alleen massaal het idee dat we continu van alles moeten. Of we willen veel
meer dan goed voor ons is. Vaak omdat we bang zijn iets te missen. Al eens gehoord van
FOMO: Fear Of Missing Out? En dat is dus precies waar we nu COVID19 zich heeft
aangediend, tegenaan lopen. Dat je niet kunt doen wat je wil. Wat misschien wel een
zegen is, ervaren we (in eerste instantie) als een frustratie.
Ieder mens heeft tijd nodig om terug te schakelen, nieuwe ideeën te genereren en weer
een frisse blik op het leven en wat daarin gebeurt te krijgen. En waar de één niets liever
doet en dat gedrag als tweede natuur herkent, vindt de ander het een hele opgave.
Weet jij van jezelf welk type je bent? Kun jij jezelf moeilijk tot stilstand brengen of heb jij
een talent voor luiheid?
Ik weet van mezelf dat als ik me voorneem om eens gewoon even op de bank te zitten,
ik binnen een paar minuten weer opveer. En toch heb ik in deze periode de rust
gevonden om voor het eerst in tijden weer eens een boek te lezen. En dan geen ‘nuttig‘
boek, maar een dikke roman. Heerlijk.
Ze zeggen wel eens: ‘Als je doet wat je deed, dan krijg je wat je kreeg’.
Heb jij in de afgelopen weken iets opgepakt wat je daarvoor niet (meer) deed? En is dat
de moeite waard om vast te houden?